De draad weer oppakken.

Na een uitvaart hebben wij vanzelfsprekend nog contact met de familie. Bij de ene familie blijft het bij het nabespreken van de uitvaart en het afgeven van de nota, terwijl een andere familie juist meer behoefte heeft aan langduriger contact.

Vooropgesteld dat wij geen psychologen zijn gaan we wel graag met deze families in gesprek. Wij hebben immers wel een gezonde portie ‘boerenverstand’ waarmee je vaak een heel eind komt. Als blijkt dat een nabestaande professionele hulp nodig heeft, zullen wij hen in contact brengen met een professionele hulpverlener. Wellicht is het een grote stap om hulp te zoeken, maar u bent echt de enige niet! Ook hiervoor hebben wij een goed functionerend netwerk.

Wat wij zo in de eerste periode na de uitvaart horen is dat het vaak moeilijk is om het dagritme weer te vinden. Je deed immers veel dingen samen en nu moet je het alleen doen. En dat kan een enorme impact hebben op je leven. Dat begint al bij het opstaan: alleen wakker worden is toch heel wat anders dan wakker worden naast je man of vrouw die daar al die jaren naast je lag.

En dan het ontbijt: tot voor kort werd de tafel voor twee personen gedekt en nu neem je maar een bordje op schoot met een kopje thee erbij om dan alleen plannen voor de rest van de dag te maken.

Zo kunnen we de hele dag doorlopen, maar duidelijk is dat alles anders is geworden na het overlijden van een geliefde. En het wordt iedere dag zwaarder, iedere dag wordt het gemis groter…

‘De draad weer oppakken’.

Dat is een uitdrukking die ik in dit verband vaak hoor. Men wil graag de draad weer oppakken, men wil weer verder waar men gebleven is. En dat gaat niet altijd. Hoe graag je ook zou willen.

Voordat je de draad weer kan oppakken, moet je hem namelijk wel eerst weer vinden.. Die draad is er wel, maar kan je hem door je verdriet niet zien. Hij ligt daar, vlak voor je, maar je ziet het gewoonweg niet.  En zo’n draad kan ook nog behoorlijk in de knoop zitten en dan is het létterlijk ingewikkeld om de draad weer op te pakken.

Pas als je de draad gevonden hebt ben je in staat op hem weer op te pakken.

Maar met het oppakken van de draad ben je er nog niet. Eerst houd je hem alleen maar vast en van lieverlee ga je er weer mee werken, en wat je eerst samen oppakte en vasthield, moet nu ánders, moet nu alleen. Voorheen borduurde je gezamenlijk met die draad een patroon, nu moet je het alleen af maken. En dat gaat met vallen en opstaan, met een lach en een traan.

Een tijdspad is hierin ook niet te geven. De één heeft de draad binnen een maand weer gevonden, een ander doet er een jaar over en weer een ander komt er na drie jaar achter dat zij de draad langzamerhand al weer heeft opgepakt.

Als u nu iemand kent in uw omgeving die een geliefde heeft verloren bedenk dan dat de draad er nog altijd is. Maar u kunt niet zeggen dat- of zelfs hoe hij of zij deze moet oppakken. Nee, diegene zal de draad eerst zelf moeten zien liggen voordat hij deze kan oppakken.

Het enige wat u kan doen is: er voor hem of haar zijn als zij de draad kwijt zijn..